1 Şubat 1329 (14 Şubat 1913) tarihli “Ameliyat-ı İskaiye İşletme Kanunu Muvakkatı”, Osmanlı topraklarında tarımsal sulama altyapısının (kanallar, yedekler, harklar, ağızlıklar, savacıklar, hendekler, ayaklar) inşası, işletilmesi, korunması ve mülkiyet ilişkilerini ayrıntılı biçimde düzenleyen kapsamlı bir geçici kanundur. Mecraların teknik tanımlarını yapan kanun; sulama ve tahliye şebekelerini tarif etmekle kalmaz, bu yapıları kuran kamu ve özel aktörlerin hak ve yükümlülüklerini belirler. Özel mülkiyet alanlarında mecraların açılması, geçici veya sürekli mecra hakkı tesisi, zararların tazmini, kanal güzergâhı değişiklikleri, tadilatlar ve kamu yararı gerekçesiyle yapılan istimlak işlemleri de düzenleme kapsamındadır. Ayrıca, devlet tarafından tesis edilen sulama altyapısının korunması ve izinsiz müdahalelere karşı idari para cezaları öngörülmüştür. Teknik personelin zabıtları mahkeme nezdinde geçerli delil sayılırken, müteahhit veya şirket eliyle yürütülen sulama işletmelerine ilişkin kamu denetimi esasları da yer almaktadır. Bu kanun, tarımsal üretim için hayati öneme sahip sulama sistemlerinin inşası ve kamu yararına işletilmesinde dönemin en ayrıntılı ve teknik mevzuat metinlerinden biridir.