12 Nisan 1332 (25 Nisan 1916) tarihli Darülaceze Nizamnamesi, İstanbul’daki muhtaç, düşkün ve kimsesizlerin barınması, bakımı ve rehabilitasyonu amacıyla kurulan Darülaceze’nin yönetim, işleyiş ve kabul şartlarını düzenleyen kapsamlı bir mevzuattır. Nizamname, Darülaceze’yi dört şubeye ayırmakta (erkekler, kadınlar, çocuklar ve irzahane) ve yönetsel hiyerarşisini; müdür, sertabip ve sürekli heyet üzerinden yapılandırmaktadır. Kabul şartları; İstanbul’da doğmuş ya da yerleşmiş, malul ve muhtaç olup nafakasıyla yükümlü kimsesi olmayan kişileri kapsamaktadır. Kabul edilenlerin malları idareye geçmekte, çalışma gücü olanlar sanayi atölyelerinde istihdam edilmekte, çocuklar belli koşullarda evlatlık verilebilmektedir. Bütçesi, devletten, özel sektör katkılarından, hayır kurumlarından ve çeşitli bağışlardan sağlanmaktadır. Ayrıca, Darülaceze’nin personeline, yemek ve giysi standartlarına dair ayrı talimatnameler düzenleneceği öngörülmektedir. Bu düzenleme, Osmanlı sosyal devlet anlayışının somut bir kurumsal örneği olarak, hem idari hem de mali bakımdan detaylı bir kamusal yardım yapısı oluşturmuştur.
Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu hükümleri uyarınca bu yazının izinsiz iktibas edilmesi, sosyal medya veya iletişim grupları yoluyla ya da başka herhangi bir şekilde yayılması ve çoğaltılması yasaktır.
