10 Haziran 1326 (23 Haziran 1910) tarihli “Menafi-i Umumiyeye Müteallik İmtiyazat Hakkında Kanun”, devletin veya mahalli idarelerin mali yükümlülük altına girmediği, kamu bütçesine doğrudan bağlı olmayan ve mevcut yasaları değiştirmeyi gerektirmeyen, genel yarara yönelik altyapı, hizmet ve işletme imtiyazlarının yürütme (kuvve-i icraiye) organı tarafından verilmesini öngörmektedir. İmtiyaz kapsamındaki arazilerin istimlak usulü belirlenmiş, arazi temini ve geçici işgallerde bedelin imtiyaz sahibince ödeneceği hüküm altına alınmıştır. Ayrıca, imtiyaz süresi sonunda devletin ilgili işletmeyi devralma, teçhizatı satın alma veya iştirak etme hakları saklı tutulmuştur. Kanun, sadece Osmanlı anonim şirketlerine devredilebilecek imtiyazlara izin verirken, ticari, sınai ve ziraî imtiyazlar ile maden ve taş ocaklarını bu düzenlemenin dışında bırakmıştır. Kanunun uygulamasından Heyet-i Vükelâ sorumlu kılınmıştır. Bu düzenleme, kamu hizmetlerinde özel sektörle işbirliği alanını sınırlı çerçevede tanımlayarak merkezi idarenin yetkisini hukuki bir sisteme bağlamıştır.