Teseülün Men’ine Dair Nizamname (16 Ocak 1896 tarihli), Osmanlı döneminde dilenciliğin önlenmesi ve sosyal yardımların kurumsal bir yapıya bağlanması amacıyla çıkarılmıştır. Darülâceze’nin inşasıyla birlikte yürürlüğe giren bu düzenleme; çalışamayacak derecede hasta, yaşlı ve kimsesiz kişilerin bakım ve barınmasını devlet güvencesine alırken, dilenciliği yasaklamakta ve sokakta dilencilik yapanların tespiti hâlinde İstanbul’da ikamet edenlerin Darülâceze’ye yerleştirilmesini, taşralıların ise memleketlerine gönderilmesini öngörmektedir. Gelir kaynakları arasında tiyatro biletlerinden alınacak paylar, yardım sandıkları, bağışlar ve vasiyetler yer almaktadır. Ayrıca, Darülâceze’nin idaresi bir müdür ve çoğunluğu fahri görevlilerden oluşan çok dinli-milletli bir heyet eliyle yürütülmektedir. Nizamname, çalışabilir bireylerin dilencilik yapması durumunda cezai müeyyide uygulanmasını ve tekrarı hâlinde sürgün gibi yaptırımlar öngörerek sosyal yardımı sistemli hale getirmeyi ve kamusal düzeni korumayı hedeflemiştir.